پشت پنجره ايستاده بودم
به اميد آمدنت ...
تمام روز گوش سپرده بودم
به اميد شنيدن صدايت...
تمام روز نگاهم را به در دوخته بودم
به اميد ورودت ...
درست مثل همان روزها که بي خبر مي آمدي ...
يادت مي آيد که با ديدنت چگونه زبانم بند مي آمد؟

من معناي انتظار را به تمامي مي دانم
من معناي دلتنگي را به وسعت مي فهمم
از من دلگير نباش
چون من به وضوح مي دانم
که تو هم منتظري...تو هم دلتنگي...
تو هم خسته اي...از همه چيز...از همه کس...
نبايد چنين تصور کني که من فقط دلتنگي هاي خود را مي بينم...
من خستگي ها، دلتنگي ها، کسالتهاي تو، همه و همه را مي فهمم
و فقط خدا مي داند که همين دردم را دو چندان مي کند... ~